Τα σύνορα, πάντα υπήρχαν θολά, δυσδιάκριτα, ως εικόνα στο μυαλό μου. Γεωγραφικά, πάντα μ’ άρεσαν οι γεωλογικοί χάρτες, αυτοί που δεν έχουν διακεκομμένες ή ευθείες γραμμές ανάμεσα στις διάφορες χώρες, όπου οι καφέ οροσειρές, οι πράσινες πεδιάδες, οι γαλάζιες λίμνες και τα μπλε ποτάμια διατρέχουν δύο ή και περισσότερες χώρες.
Φωτογραφικά, τρελαίνομαι για την τεχνική του «σολαριζασιόν», δηλαδή για την μίξη θετικών και αρνητικών όψεων στην ίδια εικόνα.
Αντίθετα, μου είναι αποκρουστικές εικόνες όπως αυτή του τείχους του Βερολίνου, ή καγκελοφραγμένων αυλών ή ακόμα οι μπάρες που πέφτουν στα διόδια και στα τελωνεία
Η νύχτα μαλακώνει, επίσης, τα περιγράμματα των ανθρώπων, σκεφτόμουν καθώς έβλεπα έναν άγνωστο άνθρωπο, σ’ ένα άγνωστο σπίτι, να γδύνεται και να πλαγιάζει δίπλα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου