μπιπ μπιπ μπιπ

όταν δεν είναι
πια νύχτα
ούτε ακόμα μέρα,
καθώς το μαύρο ξεθωριάζει
από τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση του λευκού,
εκείνη ακριβώς τη στιγμή
ξανοίγεται μπροστά
ο δρόμος διαφυγής,
ένα κόκκινο μονοπάτι
στον ορίζοντα,
χαλί στα πόδια μου,
που το ακολουθώ
και περνάει,
σαν γάτα κεραμιδίσια,
με αλφαβητική σειρά,
από τον τόπο καταγωγής
των αριθμών
του καταλόγου
των τηλεφώνων μου,
και καλώ απ τις μονωμένες ταράτσες τους,
μπιπ
μπιπ
μπιπ,
είμαι τόσο κοντά
αλλά κοιμούνται όλοι
και κλείνω
το μπιπ
και το μονοπάτι κλείνει,
σιγά σιγά παύει να είναι κόκκινο,
τα μπλε λεωφορεία ξεκινάνε τα δρομολόγιά τους,
το χρηματιστήριο αξιών σε λίγο θα ξεκινήσει κι αυτό,
και το χαλί δεν υπάρχει πια
κάτω απ τα πόδια μου,
και τσακίζομαι
στο πρωί.
Κι έφτασα τόσο κοντά.