Καληνύχτα αγάπη μου.
Με περικλείουν φυλλώματα δένδρων,
που ανεμίζοντας
μπλέκονται μεταξύ τους
κι’ αφήνουν ελεύθερη μόνο
μια μικρή δίοδο προς τον ουρανό.
Απ’ το σκοτεινό δάσος
ξεπροβάλουν φιγούρες
που συγκλίνουν κυκλωτικά προς το μέρος μου.
Πάλλονται στο ρυθμό του θροΐσματος των φύλλων των δένδρων
σα να είναι προέκτασή τους.
Με πλησιάζουν αρκετά
και τότε μπορώ να διακρίνω τα πρόσωπά τους.
Όλα κάτι μου θυμίζουν
μα δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι.
Πάλλονται διαρκώς.
Καταλαβαίνω με τη διαρκή παρατήρηση
ότι τα πρόσωπά τους
αποτελούνται από χαρακτηριστικά
διαφορετικών γνώριμών μου προσώπων.
Μια μύτη με ξένα μάτια,
ένα στόμα με άλλη γλώσσα,
μέτωπο που ανήκει αλλού,
δυο διαφορετικά αυτιά.
Σε μερικά, μάλιστα, χαρακτηριστικά εδώ κι’ εκεί
αναγνωρίζω τα δικά μου.
Ένας ήχος ακατάληπτος
βγαίνει συνεχώς απ τα στόματά τους.
Πάλλονται γύρω μου και τραγουδούν
ώσπου να χαράξει και να ξαναχαθούν στο δάσος.
Καλημέρα αγάπη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου