δύναμη εκατό αλόγων

Παρακολούθησα ένα έργο εποχής στον κινηματογράφο.
Ύστερα βγήκα και περπάτησα.
Στην Ακαδημίας.
Πανέμορφα σταχτί άλογα σέρνουν άμαξες
που ανηφορίζουν αργά προς το Σύνταγμα.
Στο πεζοδρόμιο, κορίτσια της αστικής τάξης,
πιασμένα αγκαζέ,
με φανταστικά λευκά δαντελένια φορέματα
και πλατύγυρα καπέλα με λουλούδια,
κάνουν βόλτα,
συνοδευόμενες από μεγαλύτερες κυρίες,
που προπορεύονται,
με εξίσου όμορφα ρούχα, επίσης πιασμένες αγκαζέ.
Νεαροί άντρες, με ωραία καπέλα,
σκούρα κουστούμια και γιλέκα,
τις ακολουθούν σε διακριτική απόσταση,
κάτι λένε και γελάνε δυνατά,
κι αυτές κάτι λένε και γελάνε, πνιχτά όμως.
Οι κοπέλες τείνουν συνεχώς
να επιβραδύνουν το βηματισμό τους,
κάτι που δυσανασχετεί ίσως -ίσως κι’ όχι- τις μεγαλύτερες κυρίες.

Με προσπερνούν,
σε αντίθετη κατεύθυνση.
Γυρίζω το κεφάλι μου και τους κοιτώ,
όμως, καθώς ήμουν,
απορροφημένος απ’ το θέαμα,
πέρασα στη Τρικούπη
κι’ ένα αμάξι φρέναρε,
με δύναμη εκατό αλόγων,
λίγα εκατοστά μπροστά μου.