Ξερακιανές φιγούρες, αποκαμωμένες από το ανελέητο πάρε-δώσε με την πρέζα,
κάνουν κύκλους δύο-δύο, τρεις-τρεις, πέντε - πέντε στη πλατεία Βάθη.
Ποιος; Πότε θα έρθει; Πόσο; Ερωτήσεις για την ευτυχία τους,
αγωνία για το ραντεβού τους.
Όταν επιτέλους έρθει αυτός που περιμένουν, εξαφανίζονται αστραπιαία,
όσο αστραπιαία θα είναι άλλωστε και η ευτυχία τους.
Άλλες αποκαμωμένες φιγούρες από την πείνα και την ανέχεια αυτή τη φορά,
στην Ομόνοια, οι αλλοδαποί, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά
από τις οικογένειές τους, παίρνουν τη θέση των παιδιών
από την επαρχία που παλιά σύχναζαν εδώ,
στη κούρσα του ονείρου μιας ζωής μακριά από τη μιζέρια,
που όμως όλο μοιάζει να ξεφεύγει. Περιμένουν τη μεγάλη ευκαιρία.
Αντί αυτής όμως το μόνο που έρχεται είναι κάποιο μεροκάματο της πείνας
και κάποιες πιθανότητες να νοικιάσουν τη σάρκα τους σε επιθυμίες.
Στους πάγκους τα Σαββατόβραδα μπορεί κάποιος
να αγοράσει την κυριακάτικη εφημερίδα του.
Αν πάει πάλι λίγο πιο μέσα, στα στενά γύρω από την Ομόνοια,
έως και πέρα από την κεντρική αγορά, στην Αγίου Κωνσταντίνου,
μπορεί να βρει έναν ολόκληρο κόσμο διαθέσιμο για τις πιο κρυφές επιθυμίες.
Να βρει την υγρασία ενός άθλιου δωματίου ενός ξενοδοχείου στην Σωκράτους,
να ενώσει τις στάλες του ιδρώτα του μα τις στάλες των ιδρωτών ξένων σωμάτων,
να πιάσει το χέρι του το πέος μιας ξανθιάς.
Τύψεις, τύψεις, τύψεις.
Μέχρι το πάθος της στιγμιαίας ευτυχίας να με ξαναστείλει,
σαν υπνωτισμένο,
για ψώνια στην Ομόνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου