κούκλες

Περπατάω. Μ΄ αρέσει να περπατάω το βράδυ.
Τώρα τελευταία έχουν βάλει φώτα μέσα στο
πευκοφυτεμένο διαχωριστικό διάζωμα
της λεωφόρου και είναι όμορφα.
Oι άνθρωποι γύρω μου, ως συνήθως, βιάζονται
κι’ αδιαφορούν για τις πανέμορφες νέον επιγραφές
πάνω από βιτρίνες με ντυμένες κούκλες.
Δυο απ’ αυτές βγαίνουν απ’ τη βιτρίνα
και για λίγο, ως που να βγουν έξω,
ένα μπλε νέον Levi’s τους χαράζει τα κορμιά,
κι’ ύστερα ανακατεύονται με τον κόσμο.
Είναι μια γυναίκα κι’ ένας άνδρας,
με τέλεια ψηλά σώματα,
ιδανικές αναλογίες κι’ ωραία μαλλιά,
που φοράνε κάτι καταπληκτικά ρούχα,
πιασμένοι αγκαζέ και περπατάνε λίγο περίεργα,
δύσκαμπτα, θα έλεγα..
Ίσως να φταίει η χρόνια ακινησία, σκέφτομαι
και υποθέτω ότι οι αρθρώσεις τους δεν θα μπορούν
να ανταποκριθούν στις κινήσεις, ας πούμε, ενός χορού..
Δεν μιλάνε, ίσως δεν μπορούν έτσι όπως συνήθισαν στη σιωπή.
Κάποιοι τους προσέχουν και τους σχολιάζουν,
αυτοί κανέναν δεν κοιτάζουν, επειδή ίσως έτσι τους έμαθαν.
Τα πρόσωπά τους έχουν μια όψη κάπως ωχρή,
πιθανό αποτέλεσμα της χρόνιας έκθεσης,
και μάλλον, χωρίς να μπορώ να πάρω όρκο γι’ αυτό,
είναι χαμογελαστά,
ή μήπως είναι λυπημένα;