Μια μελωδία, ιπτάμενο χαλί,
με παίρνει βόλτα στο φεγγάρι,
με τ' άστρα συναθροίζομαι,
χαριεντίζομαι,
από παντού δέσμες φωτός,
διασταυρώνονται πάνω μου,
και με λούζουν με το προϊστορικό τους φως,
διαπερνούν τη καρδιά μου,
υλοποιούν τη ψυχή μου,
σε αστρικό σχήμα
και την εξαγνίζουν.
Που είναι τώρα η αγάπη,
που έμαθα να ορκίζομαι,
να γίνω φως της,
ρώτησα ένα απ' τ’ άστρα στο αυτί.
Και σαν μαλακτικό ψυχής
ένα πιάνο πίσω απ’ τ’ άστρα παίζει:
«μη τον ρωτάς τον ουρανό»
Κι' αυτό μου τραγουδάει ψιθυριστά:
Ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου