Σάββατο, Δεκεμβρίου 03, 2005

Η Αιόλου, μια μπάντα και μια φιλία

Μου είπε όχι.
Χαμήλωσα το βλέμμα μου και έκανα μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια.
Περνώντας απ’ το δρόμο των λευκών ειδών, την Αιόλου,
θυμήθηκα μια πλανόδια μπάντα αλλοδαπών, πριν χρόνια,
που είχα συναντήσει εδώ.
Η βροντερή φωνή του τραγουδιστή τους με το θεατρίνικο κόκκινο σακάκι
και το παιχνιδιάρικα θορυβώδες παίξιμο των οργάνων τους
σε κλασικά τραγούδια αγάπης,
είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν μια πολύ όμορφη εντύπωση.
Σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο που τους είχα δει μόνος μου,
μετά από καιρό βρέθηκα να περπατάω μαζί της.
Ξαφνικά θυμήθηκε ότι μια φίλη της,
που είχαν κόψει από χρόνια κάθε επαφή,
δούλευε σ’ ένα απ’ τα καταστήματα των λευκών ειδών.
Μπήκε μέσα και ρώτησε αν εξακολουθεί να δουλεύει εκεί.
Τώρα ούτε η μπάντα ακούγεται ούτε αυτή.
Μόνο η Αιόλου υπάρχει με τα καταστήματά της των λευκών ειδών.
Όχι, της είχαν πει.