συχνάζω

Πρόκληση

Σκεφτόμουν αν οι άκρες μερικών χαρτονομισμάτων, όταν εξέχουν από μια μισάνοιχτη τσάντα, είναι προκλητικές ή αν τη πρόκληση τη δημιουργεί το μυαλό μου. Η κάτοχος της τσάντας δεν θα απουσίαζε και για πολλή ώρα ακόμα ενώ το ερώτημα που έθετα στον εαυτό μου απαιτούσε, αντίθετα, πολύ χρόνο να απαντηθεί, άλλωστε η σκέψη μου έτεινε να κατηγορήσει τα χαρτονομίσματα ή τη μισάνοιχτη τσάντα. Επιπλέον, ένα ακόμα στοιχείο που με εξιτάριζε ήταν το γεγονός ότι βρισκόμουν σαν πελάτης σε ένα μπαρ με πουτάνες, σε κάποια πάροδο της Βουκουρεστίου και η τσάντα ανήκε σε μια από τις κοπέλες που δούλευαν εκεί και που επρόκειτο να κοιμηθούμε μετά μαζί και εκείνη τη στιγμή είχε πεταχτεί ως το τηλέφωνο που την είχαν ζητήσει. Ούτε, έπειτα, στον δρόμο πια, μπορούσα να απαντήσω στα ερωτήματα, αν και εξακολουθούσα να σκέφτομαι που ακριβώς βρισκόταν η πρόκληση, καθώς κάποιος που τρέχει κυνηγημένος δεν έχει αυτή τη πολυτέλεια.